“Hepimizinki günübirlik hayatlar; hatırlayanın hatırlanandan farkı yok” – Marcus Aurelius
Irvin D. Yalom’un daha önce “Nietzsche Ağladığında” kitabını okumuştum. Günübirlik hayatlar kitabı bir önce okuduğum Nietzsche kitabı kadar etkili bir kitap olmasa da yine de yazar çok rahat okunan bir psikoterapi öyküleri kitabı yazmış.
Kendi geçmiş dönem psikoterapi seans tecrübelerinden derlediği bu kitapta yazar okuyucuyu, ölüm fikri ve insanların ölüm ile karşılaştıklarında nasıl tepkiler verdikleri üzerine kurgulamış.
Kitapta toplamda 10 adet farklı seans bulunuyor. Bu seansların ortak özelliği ise Irvin ile görüşmeye gelen tüm kişilerin bir şekilde ölüm ile tanışmış olmaları. Ölüm fikri karşısında kişilerin ne kadar sorgulayıcı ve özgürleştirici bir tavır takındıklarını gözlemliyoruz.
Kitapta altını çizdiğim enteresan cümleler oldu,
- Sonun yaklaşmakta olduğunu fark etmek bizi şu ana daha canlı sarılmaya teşvik edebilir.
- Kendini korumaya alışmışsın ama bedeli ağır olmuş. Kendini çok fazla şeyden mahrum bırakmışsın.
- Herşeyi unutmuş olacağın günler kapıda, her şeyin seni unutacağı günler yakın.
- Bazen sahip olmadığım hayatın yasını tuttuğunu düşünüyorum. Galiba pişmanlıklarım var.
Ölüm konusu aslında ne kadar enteresandır insan hayatında, bir devrin kapandığı ve yeni bir devrin başladığı anlardır bunlar. Bence burada insan en büyük trajediyi yerine tekrar koyamayacağı bir kayıp yaşadığı için genelde yaşıyor.
Aslında insanın çok yakın bir arkadaşı ile dostluğunu kaybetmesi, kardeşi ile konuşmuyor olması veya akrabaları ile görüşmüyor olması da aslında bir nevi bu tür kayıplardan sayılabilir. Derin bağların koptuğu her ayrılıkta aslında insan bu tür bir boşluk hissi yaşar.
Steve Jobs’un meşhur Standford üniversitesi konuşmasında “ölüm karşısında hiç bir şey önemli değildir.” cümlesi o konuşmanın güzel cümlelerindendir. Eğer kişi yarın öleceğini bilse ne kadar korkardı bugün korktuğu ufak şeylerden ? Ve her gün yaptığı rutini yapmaya devam eder miydi acaba ?
Irvin D. Yalom bence bu kitabında sadece ölüm kavramını bile okuyucuya hatırlatmakla güzel bir iş çıkarmış. Çok felsefi tartışmalara girmeden, konunun yüzeyinde ama kişilere dokunan kısmında gezinerek okuyucuya basit ama güzel örnekler sunmuş. Psikoloji ve terapi hikayelerini severim derseniz bu kitabı bir deneyin.
Misel Aji'nin Dünyası 